ZORLUK ( Emine Genç)
2. Öyküyü insan dışında bir varlığın gözünden anlatmak. Bir hayvan veya bir eşyanın gözünden izleyelim hikayeyi. Belki bir organ dile gelsin, kıyamet provası gibi :)
OLDUĞU KADAR
Ben bir balığım.Günler geceler derin sularda gezerek öykü toplayan küçük kırmızı bir balık.Her an yeni hikayeler gelir buraya.Burası bir umman. Büyük dedem derdi ki “ Denizde olan herşey başka yerdede vardır. Burada olmayan bir şey hiçbir yerde yoktur.* “Altı ayrı bir alemdir üstü ayrı bir alem..
Herkesi görebilirsin burada, her şeyi duyabilirsin. Sevdiğinden ayrılan da gelir ,sevdiğine kavuşan da. Kaybeden de gelir buraya kazanan da. Kimi çılgınca güler, kimi ise ağlar haykırarak. Kimisi dans eder çılgın müziklerle, kimi ise derin yalnızdır notalarda. Kimileri şiirler okur bana bakarak, kimi ise ağıtlar yakar. Ama hep denize anlatırlar. Deniz yutar ben duyarım.
Aslında yaratılışa ters .Duymamam duysam da unutmam gerek. Ama bir dost sayesinde ben hatırlayanlardan oldum.Herkes yaşar ve bitirir ben hatırlar anlatırım..”Ne şans..”diyorsunuz değil mi.. Duyuyorum.. Ama değil işte. Unutmak nimettir, görmekse bir çeşit zindan.
Bir dostla tanıştım bana duymayı öğretti. Duruyordu öylece denizin kenarında. Onu da gideceklerden sandım. Gitmedi. Hep duruyordu orada. Sonra merakıma yenik düştüm.Gittim yanına.
“Neden buradasın? Neden gitmiyorsun? “
Hayret duydu beni. Şaşırdım.
“Kaçıyorum.” dedi
Bir daha şaşırdım.
“Durarak mı kaçıyorsun? Bekleyerek kaçılmaz ki..”
Gülümsedi
“ Kaçtığın kendinsen ancak durman gerekir.” dedi
“Anladım sen dervişsin. Dedem anlatmıştı. Kendinden kaçana derviş denirmiş.”
“Derviş kendinden kaçana değil kendiyle savaşı kazanana denir.” dedi
Kafam karışmıştı ama bende onunla beklemeye başladım
“Ne zamana kadar bekleyeceksin ki “ dedim. Ben beklemeye alışık değildim çünkü. “ Ne zaman biter? Ne zaman anlar insan artık bittiğini ?”
“Zamanı yok belki hiçbir zaman yada belki de şimdi .” “Aynadaki senle barışana kadar..”
Ve bekledik. Gelenler gelmeye ,anlatanlar söylemeye dünya dönmeye devam etti. Ağlayanla ağladık ,gülenler mutlu etti bizi.Her insan iz bıraktı. Biz bekledik.
Sonra bir sabah baktım Derviş yola çıkmaya hazırlanıyor.
“ Noldu ? Bitti mi ? “ dedim.
“Bitti.” dedi .
O gitti ben hatırladım..
*Bir Hint Destanından alıntıdır.